Instadrang

Met deze prachtige zomeravonden besloot ik om aan de kant van de waterplas hier verderop te zitten. Althans, het was niet geheel vrijwillig. Nadat ik voor de vijftigste keer het kontzweet had weggedept met een verkoelend washandje, kon ik het in mijn studio niet meer langer volhouden. Mijn mindfulness is inmiddels zo ver gevorderd dat ik het voor elkaar krijg om buiten een uur op een campingstoel te zitten met een boek in mijn klauwen, dus dat besloot ik ook te doen.

Nadat ik de ganzenstront van mijn blote voeten had geschrapt, eindelijk mijn draai had gevonden op de uiterst middelmatige Decathlonstoel en zo’n tien bladzijden had gelezen uit Harry Potter en de Halfbloed Prins, installeerde er een jong gezin naast mij. Terwijl de ouders gelukkig hand in hand op het kleed zaten, dook hun zoontje in het meertje. Water spetterde op het hoofdstuk waarin Voldemort zijn eigen familie uitmoordt. Het leek wel de introscene van een Nederlandse romcom waar half bekend Nederland in speelt, zo zoet. Het enige dat ontbrak en het moment nog zaliger had gemaakt was een soundtrack van BLØF of Maan.

“Niels! Niels! Kom eens! Je moet nog eens in het water springen zoals je net deed, dan kan papa het filmen!” Ik plaats mijn vinger op de woorden waar ik gestopt ben met lezen, omdat mijn voorgevoel zegt dat ik iets typisch ga aanschouwen. Niels luistert braaf naar zijn moeder, komt als een verzopen kat het water uitgestrompeld en doet opnieuw een duik in het water. “Ja goed! Maar als we het vanuit deze hoek filmen, staat de kerktoren van Teteringen op beeld. Doe nog eens Niels!” Lichtelijk verveeld komt het ventje weer het water uit, stapt met zijn voeten in de brandnetels en doet wederom een duik, dit keer met wat minder flair. “Nee, hij snapt het niet helemaal, maar dat geeft niet”, hoor ik de ouders naar elkaar fluisteren.

Ik snap het ook niet helemaal. Is dit nou hoe die spontane perfecte plaatjes tot stand komen op Instagram? Is dit überhaupt de wijze waarop jonge ouders tegenwoordig met kinderen omgaan? Wat mij het meest fascineert is de volgzaamheid van het kind, alsof dit inderdaad het nieuwe normaal is en de iPhone camera een integraal onderdeel is van zijn opvoeding. Ik heb zelf geen kinderen (ben er zelf nog een volgens mijn moeder en vriendin), dus misschien is het wat makkelijk oordelen. De beste stuurlui staan aan wal, letterlijk in dit geval. Maar het lijkt mij allemaal een beetje vermoeiend, die constante drang om alles mooi vast te leggen voor online bevestiging.

“Kijk pap, ik kan op mijn handen staan in het water!” Niels doet opnieuw een duik in het water, maar dit keer blijven zijn benen recht boven het water uitstrijken. “Heel goed, maar waarom doe je dat nou net achter het riet, nu staat het net niet op beeld.” Ik ervaar een gevoel van medelijden voor het kind, maar misschien wel meer voor de ouders. Het is een mooie avond. Een kleine, maar mooie herinnering die (in mijn beleving) wordt gemaskeerd door de drang om het perfecte plaatje te leveren. Ken je die kalenders uit de jaren negentig met foto’s van baby’s die verkleed zijn als aardbeien en zonnebloemen? Dit voelt als de 2020-equivalentie.

Misschien is dit een wat hypocriete tirade, want ook ik plaats weleens een foto op Instagram. Toch ben ik blij dat wanneer er een lekkere maaltijd wordt opgediend de drang groter is om het zo snel mogelijk in mijn mond te stoppen dan dat ik er eerst een foto van maak. Want laten we eerlijk zijn; foto’s van baby’s, caesarsalades en festivals: zo boeiend is het niet.