Kankr.

Het is jullie misschien ontgaan, maar het was vrij warm deze week. Nadat ik voor de vierde keer een ander T-shirt had aangetrokken, begon ik zoals gebruikelijk aan mijn dagelijkse wandeling onder de schemerige avondzon. Met mijn ietwat overdreven looppas haalde ik een sjokkend duo in. Iedereen kent ze wel: allebei een jaar of twintig, petjes, BALR.-shirtjes en een houding alsof ze de kleerhanger zijn vergeten te verwijderen van onder hun kleding. Met een paar stappen haal ik ze in en vang de uiterst intelligente conversatie op. “Wat een kankerwarmte vandaag zeg!”

BALR.-jeugd die scheldt met kanker, de trots en toekomst van ons land. Eenheidsworst zonder saus of marinade. Vergelijkbaar met honden; thuis heel lief en aaibaar, maar zet ze in een groep samen en je krijgt een zenuwachtige wirwar van lijnen door elkaar heen. Blaffen, ruiken aan elkaars aars en keffen naar de kechs. Het zijn de schoolpleinterroristen van vroeger die je liever uit de weg ging en een onderdrukkend gevoel van medelijden voor had.

Ik had mij best kunnen omdraaien om er iets van te kunnen zeggen. Dat ik het best wel kut vond toen mijn moeder borstkanker kreeg en we de hele reutemeteut van chemo’s, bestralingen en pruiken hebben meegemaakt. Het had best een sicke (ik maak ‘m gewoon) monoloog kunnen zijn waar ik met passie alle ellende had kunnen opdreunen waar de BALR.-jeugd sprakeloos versteld van zou kunnen zijn. Idealiter zouden ze dan hun excuses aanbieden, hun leven beteren en voortaan opletten met wat ze zeggen. Maar dat is allemaal een illusie. Het leven is geen Glee-aflevering.

Kankerwarmte. Het roept een beetje hetzelfde gevoel op als bejaarden die racistische opmerkingen maken. Een mengeling van schaamte en acceptatie. Je weet dat het niet kan, maar het heeft geen zin om er iets van te zeggen. Het zou hetzelfde effect hebben als die oude buurvrouw die schuimbekkend en met haar gebalde vuist “rot jeugd!” roept wanneer er voor de vijftigste keer belletje wordt geleld. De kans is tegenwoordig namelijk groter dat je een klap op je smoel krijgt, wordt gefilmd terwijl je creperend over het asfalt kruipt en met een gesuikerde laag van emoticons op Instagram eindigt.

Nee, de enige les die deze jeugd te leren valt is het toekomstig leven dat zij zullen leiden en lijden wanneer dit gedrag wordt voortgezet. Het leven van mijn veertigjarige ex-huisgenoot die elke maand een andere baan heeft alsof het om een swapfiets gaat. Elk jaar ziet hij de studenten en starters waarmee hij samenwoont, komen en gaan. Met zijn wekelijkse UWV-bedrag van €40,0 bekostigt hij zijn sigaretten, witte boterhammen met ei en Freeway Cola. De overige centen spaart hij om eens in de zoveel tijd een kledingstuk te kunnen bekostigen. Met trots laat hij zijn nieuwe hippe aanwinst zien waar de jeugd van tegenwoordig ook in zou kunnen lopen. Nee, geen BALR., dat had het verhaal nou weer net iets te mooi gemaakt.