Thanks!

Inmiddels zit ik in de tiende week van mijn mindfulnessboek en ik kan met trots melden dat het zijn vruchten heeft afgeworpen. Rust, beter relativeren en meer open zijn naar anderen. Het is alsof mijn innerlijke Elsa de deuren van haar ijskasteel heeft opengezet. Het boek gaf mij afgelopen week een interessante opdracht om over na te denken: het schrijven van een dankbaarheidsbrief naar een persoon die veel voor je betekent. De cringe tolde al meteen in mijn hoofd. Hoewel ik het als een vermakelijk doch ongemakkelijk format zag voor een nieuw SBS6-programma, vond ik dit toch net iets té mindful. Toch besloot ik het te doen, weliswaar met een kanttekening: ‘waarom maar naar één persoon?’

Over de doden niets dan goeds. De opdracht herinnerde mij aan de begrafenissen en crematies die ik de afgelopen jaren heb bijgewoond. Een pleidooi aan mooie woorden en complimenten voor de overledene. Ontroerend, verdrietig en mooi, maar het geeft mij vaak een dubbel gevoel. Zou de overledene op de hoogte zijn geweest van deze lofzang? Vaak denken we pas na wat een persoon voor ons betekent wanneer hij of zij er niet meer is. Zeker de nuchtere en praktisch ingestelde atheïsten zoals ik. Een persoon kan een keer iets naars doen tegenover tien keer iets goeds, maar hij is alsnog een klootzak. We kijken teveel naar De Rijdende Rechter, terwijl er misschien iets vaker gezapt moet worden naar Het Familiediner.

Ik opende mijn laptop, groef in mijn herinneringen en begon te schrijven. Mijn beste vrienden, vriendin en ouders; iedereen kreeg een persoonlijke brief. De emoties en herinneringen uit de diepe en donkere krochten van mijn zwarte ziel golden als bronbestand. Het was interessant, verhelderend en ontroerend. Vaak ontstaat vriendschap op een toevallige manier. Je vindt elkaar aardig, doet wat dingen samen en voor je het weet zit je op het niveau waarbij er Taylor Swift-karaoke wordt gedaan in de auto. Het geldt ook voor je ouders die je soms iets teveel voor lief neemt. Tijdens het schrijven van de dankbaarheidsbrieven ben ik er achter gekomen dat er een verscholen poëet in mij schuilt. Ik ben dan ook sterk aan het twijfelen over een carrièreswitch en of ik niet voortaan de horoscopen moet verzorgen voor de AVRO-bode.

“Wat ik enorm aan je waardeer is de manier waarop je je eigen koers vaart, zonder met de wind mee te gaan, vaak juist nog tegen de stroming in. Je neemt niet de veilige weg die door het gros van de mensen wordt genomen, maar loopt dwars door de berm heen en maakt je eigen pad. De hobbels en bergen doen soms pijn en zijn frustrerend, maar met je eigen gevoel van richting zet je door om jouw stip naar de horizon te bereiken. Ik hoop dat je dat door weet te zetten.” - Sick toch?

En toen kwam het moment waarbij ik de brieven overhandigde. Een gevoel van spanning ging door mij heen. Dat gevoel van niet meer terug kunnen, alsof je het mailtje opent waar de beoordeling van je scriptie instaat. Bang dat het niet wederzijds was. Bang dat het in verkeerde aarde viel en ze zichzelf zouden afvragen of het wel goed met mij ging. Bang voor een onophoudelijke lachbui. Het gebeurde allemaal niet. Mijn boodschap kwam binnen en heel even voelde ik mij geen Almekinders, maar Ten Brink. Tranen, knuffels en lieve appjes; de dankbaarheid was wederzijds. Mijn meest nuchtere vrienden die plotseling werden ontroerd. Het leek het einde van een Disneyfilm, het enige dat nog ontbrak was een catchy eindlied gezongen door Vanessa Hudgens en Zac Efron. Ze herkenden zichzelf erin en ontdekten positieve eigenschappen waar ze zelf nog niet over nagedacht hadden.

En dat laatste is nou net de kern van de opdracht. Niet wachten met je lieve woorden tot het te laat is, want je zou die persoon best positief kunnen beïnvloeden. Als je dit leest en je denkt 'Ja Robbert, waar blijft mijn brief dan?' Het kost tijd, energie en als je een beetje lief bent geweest, kun je er eentje verwachten. Wat dat betreft heb ik de emoties van een waterballon; één keer de verkeerde worp en ik flikker uit elkaar. Duurt even voordat ik weer ben bijgevuld.