Zeelandslide

Het is begin augustus. Na een jaar mijn kloten te hebben afgedraaid, ben ik wel weer eens toe aan een weekendje West-Zeeuws-Vlaanderen. Weg van de hete asfaltdamp die het windloze Breda met zich meebrengt zodra de temperatuur stijgt boven de 25 graden. Even ontsnappen aan de decepties van het volwassen leven en terug naar het gebied waar alles zorgeloos lijkt. Met mijn autoraam open verlaat ik de rotonde van Oostburg, in mijn hoofd zit ik al aan de Zeeuwse kust. De kenmerkende zeewind zorgt ervoor dat een geurmengeling van bermen, gedorste tarwe en koeienstront suist door mijn te nauwe holtes. Kalmpjes aan zie ik de duinen in de verte scherper worden. Het landschap van de Groese polders wordt langzaam in high-definition geprint op mijn netvlies. Ik heb de tijd, WANT-ER-RIJDT-EEN-BELG-VOOR-MIJ.

Alweer tien jaar geleden verliet ik het Zeeuwse landschap voor het studentenbestaan in Breda. Jong, onzeker en met puisten als een maanlandschap op mijn hoofdhuid; ik begon aan een reis waar ik voor mijn gevoel soms nog steeds in zit. Ik verliet Zeeland niet helemaal, want ik ging voor mijn bijbaantje jarenlang trouw terug. Ik en tientallen andere Zeeuwen die vanwege studie- en baanmogelijkheden gedwongen zijn om dieper in Nederland te wonen. Dat terwijl we ons zeker thuis voelen in de Zeeuwse streek. We zijn de Hannah Montana’s van dit tijdperk en leven het beste van beide werelden.

Ik spreek waarschijnlijk als een elitair dispuuttrutje wanneer ik zeg dat Zeeland, vooral in de winter, niet zo heel spannend is. Juist dat on(t)spannende en rustige karakter van Zeeland zorgt ervoor dat je datgene kunt doen wat je moeilijk in steden kunt; ademhalen. Ik zou zo in mijn nakie door Oostburg kunnen lopen. Of even snel een bolus eten en leggen tussen de akkers van Aardenburg. Kleine kans dat iemand het ziet. Grote kans dat als iemand het ziet, iedereen het binnen tien minuten weet.

Is het leven in de stad dan zo spannend? Niet per se, zeker in tijden van corona. Ook hier bestaat het leven uit Netflix, lauwe wereldgerechten en ergeren aan het zaterdagochtend-autogewas van de buurman. Toch heb je in een stad meer mogelijkheden om het spannend te maken wat weer meer vrijheid met zich meebrengt. Grappig hoe de uitgestrekte polders in Zeeland je een beklemmend gevoel kunnen geven en de opeenhoping van minuscule appartementen een gevoel van vrijheid, zeker als zorgeloze student.

Maar dan komt het moment van keuzes maken. Het moment van een vaste baan. Het moment van een relatie met een Bredaase. Het moment waar je voor een grotere woning gaat kiezen. Het moment waar je een kat uit het dierenasiel in huis neemt en hoopt dat het niet je bed onderkotst. Het moment waar je je lange wilde haren inruilt voor kantoorbril omdat je scheel wordt van het blauwe beeldschermlicht. Het moment waar je je computer afsluit en het licht wordt ingeruild voor een zwarte weerspiegeling van je quarterlifehoofd. Alles lijkt op zijn plek te vallen of heeft al een vastgeroest plekje. Hannah Montana ruilt haar blonde pruik in voor een kort pittig salsa kapsel. Jongerentijd is voorbij en de blauwdruk voor de komende jaren wordt gelegd.

Home is where the heart is - nooit gedacht dat ik in Xenosbordentaal zou spreken in mijn columns. Toch is het niet minder waar, want ik voel altijd meteen een verwantschap wanneer ik een mede Zeeuw tref in de stad. Alsof ik lid ben van een of andere enge sekte. Een sekte met een eigen taaltje van ‘brokke, duts en mottig’. Want hoewel ik in Breda woon, ga ik hier nog voornamelijk met Zeeuwen om in mijn eigen gecreëerde mini-Zeeland. Alsof er een landslide heeft plaatsgevonden en een afgebrokkeld stukje Zeeland naar Breda is verschoven.

Schaamteloos parkeer ik mijn auto op de personeelsparking van mijn voormalige werkgever. Met mijn kortharige maat aan mijn zijde wandel ik de frituur in waar onze vriendschap begon. Hopend op een onthaal alsof we na een jaar lang zwoegen terug zijn van Middle-earth en de ring hebben vernietigd. Niets is minder waar. De frituur wordt gevuld met doorzichtige spatschermen, afzetlint en een nieuwe onbekende generatie Hannahs. Met een gevoel van teleurstelling en melancholie drinken we een Dutch Bargain en maken we plannen voor het volgende weekend in Breda.

Het is niet BLØF, maar Fleetwood Mac die mij gevoel voor Zeeland omvat in een lied: