Koffiejunk

6 mei, de dag na mijn verjaardag. Het is een vruchtbare lentemiddag in de kantoortuin die ik alweer enige maanden mag verblijden en verrijken met mijn kleurrijke persoonlijkheid. In mijn ooghoek zie ik mijn collega’s zich verzamelen en weet meteen wat er komen zal; een momentje om stil te staan bij mijn 27-jarig bestaan. Een soort pop-up kringverjaardag, alleen dan zonder blokjes kaas, plakjes worst en uiterst interessante verhalen over garagedeurkleuren. Hoewel het van mij niet hoeft en ik niet graag in de schijnwerpers sta, waardeer ik de geste van mijn collega’s en ben ik benieuwd met wat voor cadeau ze op de proppen komen. Niet zozeer omdat ik per se iets wil, maar meer omdat ik benieuwd ben wat voor beeld ik over mijzelf heb gecreëerd in die paar maanden tijd. Krijg ik iets wat te maken heeft met schrijven? Fitness? Videogames? Ik open de verpakking en de logo’s van Douwe Egberts en Senseo worden op enigszins confronterende wijze in mijn gezicht gebombardeerd. Ik heb mij in een kort verloop van tijd weten te profileren als dé koffiedrinker van het kantoor.

De beelden van mijn oud stageplek bij de gemeente flitsen door mijn hoofd, de plek waar mijn koffieverslaving begon. Ik moet denken aan Kees, de fervent 60-jarige koffiedrinker die altijd te vinden was in de hoek waar de zwarte waterbron zich bevond. De cliché ambtenaar waarvan eigenlijk niemand precies wist wat hij deed, maar het had vast iets met cijfers te maken. Overdreven tikkend met de lepel in zijn kopje spoorde hij mij aan om de vloeibare cafeïne te drinken. Met veel suiker en melk zou ik het moeten leren drinken, want dat hoort op een gemeente. Jaren later besef ik dat Kees een geheime dealer was, een duivel die nieuwe prooi zoekt om zijn koffiekartel te praktiseren. In de reflectie van de bruine substantie zie ik de jonge, naïeve en onbebaarde versie van mijzelf. Ik zet mijn lippen aan het kopje en wordt één met het spul.

Zeven jaar en minstens 10.000 koffiekoppen verder. Ik zit aan tafel bij een voedingscoach om mijn fitnessidentiteit een nieuwe dimensie te geven. Terwijl ik mijn dagelijkse delicatessen opnoem, schrikt ze van de acht koffies die ik nonchalant tussendoor aangeef. Het advies om te matigen komt niet als een verrassing, hoewel ik dat wel zo overbreng naar mijn omgeving. Ik volg het advies en besluit de volgende dag om cold turkey te stoppen; even geen koffie meer tot mijn lichaam gezuiverd is, zodat ik weer langzaam kan wennen aan een matige hoeveelheid.

Koppijn en energieloos. Het is alsof ik heel de nacht heb doorgehaald en dat nu moet ontgelden. Mijn ogen dollen in mijn oogkassen en wanneer ik ze sluit zie ik een dansende Kees, geprojecteerd op de binnenkant van mijn leden. In mijn hoofd tikt hij met zijn lepeltje tegen mijn brein. Drie nachten lang val ik binnen één seconde in slaap en lig ik in een diepe coma. Ik hunker naar koffie en in gedachte verdien ik een medaille voor elke dag waar ik mijzelf onthoud van het spul. Ik voel mij een wanhopige junk wanneer mijn collega’s vragen of ik nog een bakje moet en dat verdrietig afsla. Het is alsof ik figureer als een zombie voor The Walking Dead.

Het ging een tijd goed, maar de afgelopen weken stapelen de bakjes zich weer op. M’n beste vriend ruikt mijn oude mannenadem, kijkt mij teleurstellend aan en luidt met zijn hand aan zijn typerende ‘shame bell’. Iets wat hij vaker doet wanneer ik idioot gedrag vertoon, een referentie naar Game of Thrones. Het noemen van deze serie voelt net zo vies als de bittere nasmaak die momenteel op mijn huig zit. De serie die een bakje koffie an sich is. Aan het begin een bombarie van smaaksensaties en verschillende warme aroma’s. Laat het een tijdje staan en je krijgt een lauwe bak drab en de anticlimax van 2019. Tijd om te stoppen op het hoogtepunt, na mijn vakantie geen koffie meer.