Een tijdje geleden kwam Postduif uit haar ei en verrijkte ik jullie levens met een eerste column over mijn zoektocht in de wereld van mindfulness. Ik kampte met concentratieproblemen en een focus die nog sneller wisselde dan de opvattingen van Famke Louise. Hoogtijd om er iets aan te doen dus. Ik kocht Mindgym en begon aan een twaalfweeks programma om het bureaublad in mijn hoofd weer een beetje op te schonen. Er gebeurde iets wat de scepticus in mij niet had verwacht; ik kreeg rust, een meer positieve mindset én een doelgerichte focus.
Augustus was een interessante maand. Ik deed aan mediteren, zelfreflectie en schreef zelfs lieve briefjes naar mijn vrienden. Bovenal lukte het mij om volledige focus te pakken, zie Postduif als het resultaat. Mijn mindfulness kwam tot een hoogtepunt toen ik op het topje van de Monte Baldo aan het Gardameer stond. Het was het moment waar ik mij als Avatar Aang voelde en besefte dat ik volledig zen was. Lichaam en geest op één lijn. Het boek had zijn doel bereikt, tóch?
Ik ontdekte een week later dat ik teveel wil in een te korte periode. Starten als zzp’er, een fulltime baan, columns schrijven, vijf keer in de week sporten, leuk doen met vrienden, lief doen met vriendin, boeken lezen en de Nintendo onderhouden. Ik ben een simpele man die met behulp van routines het bovenstaande in goede banen weet te leiden. Tot het moment waar ik vakantie neem en die vaste routines worden doorbroken. Alsof je je telefoon wilt opladen met een oplader van AliExpress en de stoppen doorslaan. Na een aantal jaar begon ik weer lichte symptomen van hyperventilatie te vertonen.
Hyperventileren is een storing in het ademhalingsproces. De ademhaling past zich automatisch aan bij de inspanningen die we doen. Snel wanneer er wordt gesport en langzaam wanneer er wordt gekeken naar het nieuwe seizoen van Wie is de Mol? Bij hyperventileren verkeer je in een rustige toestand, maar heb je het gevoel alsof je aan een infuus van Red Bull ligt. Enkele jaren geleden ervoer ik het in ergere mate toen ik het ingenieuze plan had om drie bijbaantjes te nemen. Ik belde de huisartsenpost op en kwam in de wacht te staan met Listen to Your Heart van Roxette als achtergrondjingle (serieus huisartsenpost Oostburg?). De arts zei dat het niks was en ik een beetje rust moest nemen. Ik had niet het gevoel dat ik serieus werd genomen.
Ik deed wat je eigenlijk nooit moet doen wanneer je last hebt van iets; het internet raadplegen. Volgens Google ga je namelijk altijd dood en is een wimper in je oogkas al een vroegtijdig teken van erfelijk oogkanker. Dit keer was Google iets milder en verscheen overal “hyperventilatie is niet gevaarlijk” in beeld. Het is een waarschuwingsteken dat je iets rustiger aan moet doen. Een dashboardlichtje dat aangeeft dat je iets langzamer moet rijden.
Wat doe je wanneer je merkt dat de batterij van je telefoon sneller leeg gaat? Je sluit alle actieve tabbladen. Ik besloot om de geleerde adviezen uit mijn mindfulness-avontuur te volgen en naar mijn lichaam te luisteren. Ik swipete de tabjes werken, sport en sociale activiteiten weg en nam mijn rust. Het hyperventileren leek een laatste test van mijn cursus mindfulness. Een test waarbij ik met vlag en wimpel ben geslaagd. Door op tijd te reageren op mijn dashboardlichtjes heb ik slechts drie dagen last gehad van mijn hyperventilatie. Bij deze dus het gratis advies om op je zorgsysteem te letten en niet tot de laatste druppel benzine te rijden. Deed ik ooit eens op een donderdagavond waardoor ik stil kwam te staan voor de Westerscheldetunnel. Ellende.
Reactie schrijven