Het is zaterdagochtend. Ik sta buiten onder een partytent met drie lagen aan kleding een gewicht omhoog te trekken. Binnen in de sportschool mag het niet, die ruimte is sinds de coronacrisis namelijk uitgeroepen tot New Chernobyl. Afgezet met zwartgeel geblokte linten en alleen te betreden met een mondkapje. Velen verklaren mij voor gek dat ik in de vrieskou sta te sporten, maar het is de enige lichaamsbeweging die ik momenteel heb. Terwijl ik een vergeefse poging doe om te squatten, stopt een busje van de handhaving voor de tent. Ze controleren of het allemaal wel volgens de spelregels gaat en de paar mensen in de tent niet toevallig hetzelfde gewicht pakken. Ik voel mij bijna een crimineel.
Er was deze week goed nieuws; mensen met ernstig overgewicht krijgen voorrang bij het vaccineren. Een schot in de roos, want vorig jaar was al duidelijk dat het overgrote deel van de coronapatiënten op de IC te kampen heeft met een te hoog BMI. En nu ben ik waarschijnlijk hard, maar dat is niet omdat ze allemaal zware botten hebben. Met zo’n conclusie zou je denken: mooi, we focussen ons op een gezondere levensstijl en het aantal zwaarlijvigen op de IC is bij een eerstvolgende uitbraak lager. Om het aantal van deze groep te doen verminderen, zijn nu de meest logische maatregelen getroffen: binnen zitten en sportscholen op slot. Geen enkele politicus die zich wil branden aan het advies om met zijn allen wat meer te letten op de kilo’s. En ik snap op zich wel waar het taboe vandaan komt; in een tijd van body positivity, plussize modellen en Lizzo, wil je niet bekend staan als die ene vervelende fatshamer.
Het valt namelijk ook niet op de persoon aan te merken, want het is een diepgeworteld probleem binnen de samenleving. Een pandemie die misschien wel groter is dan Corona. In de supermarkt kun je twee derde van de schappen overslaan als je alleen gezonde producten wil inslaan. Wanneer je je tijdens het boodschappen hebt weten in te houden, word je bij de kassa alsnog verleid door allerlei lekkernijen. Het zijn net vervelende pop-ups, de 18+ sectie op het internet is er niets bij. En het is niet alleen het voedsel. Kinderen worden met de auto naar school gebracht, op elke hoek van de straat staat een elektrische deelscooter, we klagen wanneer onze parkeerplek bezet is en we dertig meter extra moeten lopen. Wanneer ik op de fiets word ingehaald door een babyboomer hoef ik al niet eens meer naar zijn of haar fiets te kijken. Die rijdt sowieso op een e-bike.
Ik liep laatst door het winkelcentrum en merkte op dat de Jamin en Gall & Gall nog wel op zijn. Nu gun ik deze ondernemers dat van harte, maar eigenlijk is het bezopen dat alcohol en snoepgoed als essentiële levensmiddelen worden beschouwd. Hoe leg je dat uit aan een sportschoolhouder die zijn zaak moet sluiten omdat deze een bedreiging vormt voor de volksgezondheid? Sinds wanneer is lichaamsbeweging een luxe product geworden?
Toen de Watersnoodramp in ’53 een groot deel van het land verwoeste en meer dan 2.500 doden opeiste, was iedereen het met elkaar eens dat dit niet nog eens moest gebeuren. Er werden gigantische dijken gebouwd om eventuele vervolgrampen te voorkomen, we versterkten de weerstand van Nederland tegen grote golven. We staan er als land nog steeds bekend om. Van die dijkenbouwmentaliteit is inmiddels weinig overgebleven. Zitten blijven en de golf over je heen laten komen is het nieuwe advies.
Dat terwijl het versterken van onze weerstand juist tot het maatregelenpakket zou moeten behoren. Inzetten op een gezonde levensstijl met veel beweging en minder suiker. Aanmoedigen dat voedsel vooral als brandstof geldt en niet altijd perse lekker moet zijn. Dat je niet dood gaat wanneer je eens door de regen moet lopen. Dat een mensenlichaam juist is gemaakt om veel te bewegen en niet om een hele dag op een kantoorstoel te zitten. Sportscholen weer openen, want op deze manier wordt de risicogroep alleen maar groter. Het water van een golf wordt niet minder wanneer je aan het dweilen bent met de kraan open.
Reactie schrijven