Een van mijn vrienden is de droom van menig vrouwelijk politica; wo-opgeleid, werkend bij een groot bedrijf en vrouw. Het type dat je op de folder zet om de diversiteit binnen je bedrijf aan te tonen. Ik ken niemand die zich zo inzet voor haar werk. Laatst was ze tot 12 uur 's nachts bezig om een grote aanbesteding binnen te slepen. Euforie toen ze samen met het team de aanbesteding daadwerkelijk won. De euforie daalde toen een collega voorstelde om haar mee te nemen bij de presentatie van hun geleverde product. "We kunnen wel wat vrouwelijk schoon gebruiken, dat komt goed over bij de opdrachtgever".
Afgelopen maandag was het internationale vrouwendag. Een dag waar stil wordt gestaan bij de rechten en emancipatie van de vrouw, iets wat ik alleen maar kan aanmoedigen. Tot zo ver ik weet ben ik best feministisch ingesteld; mijn vriendengroep bestaat uit zowel man als vrouw, ik moedig mijn vriendin aan om de dingen te doen die zij ambieert en pink regelmatig een traantje weg wanneer Taylor Swift weer een award binnensleept. Toch krijg ik altijd een gevoel van groot ongemak wanneer ik ’s avonds op tv de topvrouwen hoor spreken namens de gehele vrouwelijke bevolking. Niet omdat ik vind dat ze zich aanstellen of ongelijk hebben, maar omdat ik niet weet welke positie ik bij deze discussie moet innemen. Het gevoel dat ik ook ervaar bij discussies over racisme. Ik kan mij als witte man best bezwaard voelen, het valt allemaal niet mee.
De aard van de discussie is verwijtend. Ondanks dat ik mijzelf als een fatsoenlijke man beschouw, heb ik het gevoel dat er met een vinger naar mij wordt gewezen. Katja wordt namelijk nagefloten op straat en Sylvana moet zich altijd verantwoorden. Wie je niet hoort tijdens deze discussies? De man. Die krijgt namelijk het verwijt niet te weten hoe het is en blijft liever staan aan de zijlijn. Wat je vervolgens krijgt is een stortvloed aan ervaringen van vrouwen die te maken hebben gehad met ongelijkheid. Er wordt over mannen gepraat, maar niet met mannen. Iedereen doet zijn beklaag zonder dat er wordt gegraven naar de wortel van het probleem. Een probleem dat met allerlei paardenmiddelen wordt opgelost. Alsof je pizzadeeg probeert plat te slaan met een hamer.
Wat je vervolgens krijgt? Positieve discriminatie. In plaats van dat de vrouw wordt benadeeld, wordt ze bevoorrecht. Voor de overheid en grote bedrijven is zelfs al een vrouwenquotum ingesteld; 30% procent van het personeel moet vrouw zijn. Hierdoor worden deze instanties gedwongen om bij nieuwe sollicitaties eigenlijk alleen maar vrouwen aan te nemen. Hoera voor de vrouw, discriminerend voor de mannelijke kandidaat die misschien een meer geschikte kandidaat is. Twee jaar geleden reageerde ik op een vacature van de politie waarin stond ‘wij zetten in op meer diversiteit’. Eigenlijk wist ik toen al dat ik met mijn bleke mannenbips geen moeite moest doen voor een brief.
Het gaat verder, want ook in de politiek willen ze gelijkheid door júist te kijken wat er tussen je benen hangt. De PvdA wil gelijkheid voor iedereen, behalve als je als jong mannelijk talent in de Tweede Kamer wilt, want er is een vrouwentekort dat geforceerd opgevuld moet worden. Sigrid Kaag van D66 stelt dat ze áltijd op een vrouw stemt. Ik ben benieuwd wat men ervan zou vinden als Mark Rutte dit zo stellig zou zeggen over een man.
Ik vraag mij überhaupt af of je dit moet willen als vrouw. Het lijkt mij juist enorm vernederend om te worden aangenomen aan de hand van je kenmerken in plaats van kwaliteiten. Of zoals een van mijn vrienden iets minder subtiel zou verwoorden: “ik wil meegenomen worden naar de presentatie vanwege mijn talenten, niet vanwege mijn ***”.
Reactie schrijven